محیط زیست ممکن است تحت تأثیر جاده‌ها، معادن، شهرها و تحولات زیرساختی دیگر در 30 سال آینده قرار بگیرد؛ مگر اینکه اقدامات فوری انجام شود. محیط زیست جهانی Global Environment Outlook 3 یا GEO-3 می‌گوید: تخریب محیط زیست، کشورها را به طرق مختلفی متحمل هزینه می‌کند. بازارهای اول، آینده را تحت تاثیر هدایت نیروهای بازار، پیش بینی می‌کند و پایداری اولیه آینده را مرتبط با تغییرات گسترده در ارزش‌ها و شیوه‌های زندگی، سیاست‌های محکم و همکاری بین همه بخش‌های جامعه می‌داند.
وضعیت محیط زیست: گذشته، حال، آینده:
محیط زیست و حقایق سخت:
انتخاب‌های دشوار با عنوان UNEP چشم انداز جهانی محیط زیست 3 را راه اندازی می‌کند.
لندن، 22 مه (UNEP)، بیش از 70 درصد از محیط زیست (سطح زمین) ممکن است تحت تأثیر جاده‌ها، معادن، شهرها و تحولات زیرساختی دیگر در 30 سال آینده قرار بگیرد؛ مگر اینکه اقدامات فوری انجام شود. آمریکای لاتین و منطقه‌ی کارائیب با بیش از 80 درصد از اراضی آسیب دیده احتمالا بیشترین ضربه به محیط زیست را خورده است و بعد از آنها آسیا و منطقه اقیانوس آرام با اختلاف بسیار ناچیز قرار دارند.
بیش از 75 درصد از زمین‌ها، ممکن است به وسیله‌ی اختلالات زیستگاهی و دیگر آسیب‌های زیست محیطی که در نتیجه‌ی رشد سریع و ضعیف زیر ساخت‌های برنامه‌ریزی شده است، تحت تأثیر قرار بگیرند. در همین حال، اگر قدرت‌های تجاری برنامه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کره زمین را هدایت کنند؛ ممکن است تا سال 2032 بیش از نیمی از مردم جهان در مناطق پر استرس آبی زندگی کنند.
انتظار می‌رود غرب آسیا که مناطقی مانند شبه جزیره عربستان را شامل می‌شود بیشترین آسیب را داشته باشد چرا که احتمال می‌رود، تا سال 2032، بیش از 90 درصد از جمعیت اش در مناطقی با “افت فشار شدید آب” زندگی کنند. با این حال، به نظر می‌رسد نسبت افراد گرسنه در جهان در حال کاهش است. تحت یکی از سناریوهای آینده (مطابق با اهداف توسعه هزاره سازمان ملل)، گرسنگی تا سال 2032، به کمتر از 2/5 درصد از جمعیت جهانی کاهش خواهد یافت.
یک اقدام هماهنگ و مشترک بین دولت‌ها، صنعت و شهروندان نیز می‌تواند باعث کاهش شدید انتشار گازهای گلخانه‌ای در ارتباط با گرم شدن کره زمین شود. با اقدامات کارآمد عمومی و خصوصی، سطح دی اکسید کربن تا سال 2032 می‌تواند در جو به صورت موازنه دربیاید. این‌ها فقط برخی از یافته‌های قابل توجه برنامه‌های زیست محیطی سازمان ملل متحد (UNEP) گزارش چشم انداز جهانی زیست محیطی 3 (GEO-3) است. این مطالعه نگاهی بی نظیر به سیاست‌ها و تأثیرات زیست محیطی 30 سال گذشته دارد.
سپس چهار رویکرد سیاست گذاری را برای سه دهه‌ی آینده تشریح کرده (به “انتخابی برای آینده” در زیر مراجعه کنید) و تأثیرات احتمالی آن بر مردم و جهان طبیعی را مقایسه و مقابله می‌کند. پیشرفت‌هایی در مناطقی مانند رودخانه‌ها و کیفیت هوایی در مکان هایی مانند آمریکای شمالی و اروپا رخ داده است. تلاش‌های بین المللی برای ترمیم لایه ازن، سپر محافظ زمین با کاهش تولید و مصرف کلروفلوئوروکربن‌ها (CFC) موفقیت قابل توجه دیگری است. اما به طور کلی، یک کاهش ثابت در محیط زیست ، به ویژه در بخش‌های بزرگ پیشرفته‌ی جهان رخ داده است.
کاهش کیفیت زیست محیطی سیاره‌ی زمین و افزایش قابل توجه قدرت و میزان خطرات طبیعی مانند سيكلون‌ها، سیلاب‌ها و خشكسالي‌ها باعث تشدید آسیب‌پذیری مردم (GEO-3 ، فصل 3) در برابر ناامني‌هاي غذایی، سلامتی و معیشت‌های ناپایدار می‌شود (گزارش). افراد فقیر، بیمار و محروم، هم در جوامع و هم در کشورها و مناطق مختلف، منحصرا آسیب پذیر هستند. همه، تا حدودی در معرض تهدیدهای زیست محیطی آسیب پذیر هستند، اما شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد شکاف بین افراد توانمند با افراد ناتوان در افزایش سطح تغییرات محیطی در حال عریض شدن است. تخمین زده می‌شود که تعداد افراد آسیب دیده در برابر بلایای طبیعی به طور متوسط از 147 میلیون در سال در دهه 1980 به 211 میلیون در سال در دهه 1990 افزایش یابد. در سال 1999، خسارات مالی جهانی در برابر بلایای طبیعی بیش از 100 میلیارد دلار هزینه برآورد شده بود.
طبق نظر برخی از کارشناسان، سطح بلایای مرتبط با آب و هوا با تغییرات آب و هوایی حاصل از انتشار گازهای گلخانه‌ای افزایش یافته است. در دهه 1990، 90 درصد از کشته شدگان قربانی حوادثی همچون سیل، طوفان های بادی و خشکسالی شدند. در واقع، تقریبا در پشت (نهان) همه ارزیابی‌ها و پیش بینی‌های ذکر شده در این گزارش، جنبش گرم شدن کره زمین و پتانسیل آن برای ویران کردن الگوهای آب و هوایی طی دهه های آینده نهفته است.
گزارش GEO-3 از آینده‌ی محیط زیست :
GEO-3 می‌گوید: تخریب محیط زیست، کشورها را به طرق مختلفی متحمل هزینه می‌کند. به عنوان مثال، هند سالانه بیش از 10 میلیارد دلار یا 4/5 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را از دست می‌دهد که تخریب زمین‌ها توسط انسان به تنهایی باعث زیان بهره‌وری در حدود 2/4 میلیارد دلار می‌شود. کاهش کیفیت محیط زیست نیز باعث افزایش خطر سلامتی می‌شود. در این گزارش آمده است: آلودگی دریاها توسط فاضلاب‌ها “بحران سلامتی متناسب با انبوهی” را تشدید کرده است.
به عنوان مثال، خوردن صدف‌های آلوده سالانه حدود 2/5 میلیون مورد هپاتیت عفونی ایجاد می‌کند و در نتیجه منجر به مرگ 25000 نفر و ناتوانی دراز مدت بیش از25000 نفر دیگر به دلیل آسیب کبدی خواهد شد. GEO-3 نتیجه می‌گیرد که ممکن است؛ یکی از نیروهای اصلی محرک، شکاف قابل توجه بین نقاط غنی و فقیر جهان باشد. در حال حاضر، یک پنجم از جمعیت جهان از سطح بالایی از رفاه برخوردارند، برخی می‌گویند بیش از حد، از سطح غنی. این تقریباً 90 درصد از کل مصرف شخصی در سطح جهان به حساب می‌آید. در مقایسه، حدود 4 میلیارد نفر در روز با کمتر از 1 تا 2 دلار زنده مانده اند.
رهبران جهان، ناخدایان صنعت، من و شما: اجلاس جهانی توسعه پایدار:
کلاوس توپفر، مدیر اجرایی UNEP ، در شروع سخنرانی که در لندن برگزار شد، اظهار داشت: “من باید به دانشمندان و متخصصانی که این ارزیابی را انجام داده اند ادای احترام کنم. GEO-3 ، مانند دو نسل قبلی خود، واقعاً بی نظیر است. آخرین گزارش ما را به تامل بیشتری برای تفکر وا می‌دارد زیرا دید 30 ساله را از چهار سال آینده به ما نشان می‌دهد. ما هرگز نمی‌توانیم به طور یقین بدانیم که چه چیزی پیش روی ماست، آینده کشور دیگری است.
اما ما اکنون به اندازه کافی می‌دانیم که چگونگی اقدامات ما یا عدم اقدامات ما ممکن است محیط و ساکنان این سیاره آبی خارق‌العاده را تا سال 2032 شکل دهد. “GEO-3 نه یک سندی برای تیرگی است و نه برای جلوه دادن به چالش های بحرانی روبه روی ما. این معتبرترین ارزیابی است که نشان می‌دهد کجا بوده‌ایم، به کجا رسیده ایم و به احتمال زیاد به کجا می‌رویم.
واقعیت‌های موجود در گزارش، حاکی از دانش عظیمی است که اکنون در مورد وضعیت زمین جمع شده است. وی همچنین موفقیت های دولت‌ها، صنعت، مردم و دیگران را در تلاش برای احیاء و پایدار ساختن آب شیرین تازه ، آبزیان، اراضی، حیات وحش، اقیانوس‌ها و جو به ویژه در آن قاره ها و کشورهایی که توانایی از عهده برآمدن آن را دارند؛ برجسته می‌کند (قابل توجه می‌شمارد). “ما اکنون صدها اعلامیه، توافقنامه، دستورالعمل و معاهدات الزام آور قانونی که برای رفع مشکلات زیست محیطی و تهدیداتی که آنها برای حیات وحش و سلامت انسان و بهزیستی طراحی شده است را داریم.
اجازه بدهید اکنون شهامت سیاسی و سرمایه گذاری مبتکرانه‌ی لازم برای اجرای این معاملات و هدایت به یک مسیر سالمتر و مرفه‌تر برای سیاره زمین را بیابیم. ده سال پیش، دولت‌ها در ریو (کشور برزیل) برای اجلاس زمین تشکیل جلسه دادند. فقط در سه ماه اخیر، اجلاس جهانی توسعه پایدار (WSSD) در آفریقای جنوبی را داشته ایم. این اجلاس برای توسعه پایدار است، اما همچنین اجلاس سران محیط زیست است.
محیط برای توسعه شعار UNEP است، زیرا بدون محیط زیست هرگز نمی توان هیچ نوع پیشرفتی را برای تأمین معامله‌ی عادلانه برای این نسل یا نسل‌های آینده به وجود آورد. ما به اقدامات مشخص نیاز داریم، به جدول زمانی بندی نیاز داریم و از همه مهمتر به اراده آهنی نیاز داریم. این تنها مسئولیت سیاستمداران نیست. همه ما سهامدار این شرکت هستیم. فقط در این صورت وعده های داده شده در ریو می توانند به واقعیت تبدیل شوند. “
امروز وضعیت زمین چگونه است؟
افزایش جمعیت جهان نیروی محرکه اصلی برای فشار بر منابع زمین بوده است. اکنون 2/22 میلیارد دهان بیش از آنچه در سال 1972 وجود داشت؛ برای تغذیه وجود دارد. در منطقه‌ی آسیا و اقیانوس آرام، سطح زمین تحت آبیاری از زیر 125 میلیون هکتار در سال 1972 به بیش از 175 میلیون هکتار رسیده است. آبیاری بیش از حد و برنامه‌های ضعیف آبیاری می‌تواند خاک را از طریق اثراتی مانند شور شدن یا جمع شدن نمک‌ها تخریب کند.
بیش از 10 درصد، بین 25 تا 30 میلیون هکتار از اراضی آبیاری جهان، به عنوان یک نتیجه ویران شده طبقه بندی می‌شوند. فرسایش خاک یک عامل مهم در تخریب زمین است. حدود 2،000 میلیون هکتار خاک، برابر با 15 درصد از پوشش زمین زمین یا مساحت بزرگتر از مجموع دو کشور ایالات متحده و مکزیک، اکنون در نتیجه‌ی فعالیت های بشری تخریب شده است. حدود یک ششم از این، در مجموع 305 میلیون هکتار از خاک “به شدت یا به افراط تخریب شده” است.
خاک‌های بسیار تخریب شده، آنقدر آسیب دیده، که نمی‌توان آنها را ترمیم کرد. فرسایش آبی، 56 درصد از انواع اصلی فرسایش خاک است. فرسایش باد، 28 درصد؛ تخریب شیمیایی، 12 درصد و آسیب فیزیکی یا ساختاری، چهار درصد. چرای زیاد باعث 35 درصد تخریب خاک می‌شود: جنگل زدایی 30 درصد، کشاورزی، 27 درصد، بهره برداری بیش از حد از پوشش گیاهی، هفت درصد و فعالیت های صنعتی، یک درصد.
یکی از ویژگی‌های 30 سال گذشته، رشد کشاورزی شهری بوده است. این عمل توسط بیشتر خانوارها در جنوب شرقی آسیا و جزایر اقیانوس آرام انجام می‌شود. حدود 30 درصد از غذای فدراسیون‌های روسیه از 3 درصد زمین‌های حومه تامین می‌شود. تخمین زده می‌شود 65 درصد از جمعیت مسکو درگیر کشاورزی شهری هستند که از یک پنجم در اوایل دهه 1970، به این رقم رسیده است.
وضعیت آب شیرین چگونه است؟
حدود نیمی از رودخانه‌های جهان به طور جدی تخلیه شده و یا آلوده هستند. حدود 60 درصد از 227 رودخانه‌ی بزرگ جهان توسط سدها و سایر کارهای مهندسی به طور کامل یا قسمتی از آنها تقسیم شده‌اند. با اینکه احداث سدها مزایایی مانند افزایش تولید مواد غذایی و برق آبی دارد؛ اما خسارت‌های جبران‌ناپذیری به تالاب‌ها و سایر اکوسیستم‌ها وارد کرده است.
از دهه 50، بین 40 تا 80 میلیون نفر آواره شده اند. دو میلیارد نفر، تقریباً یک سوم جمعیت جهان، به منابع آب زیرزمینی وابسته اند. در برخی کشورها، مانند بخش‌هایی از هند، چین، غرب آسیا، از جمله شبه جزیره عربستان، اتحاد جماهیر شوروی سابق و غرب ایالات متحده، سطح آب های زیرزمینی در نتیجه‌ی برداشت بیش از حد در حال افت است.
پمپاژ بیش از حد می‌تواند منجر به نفوذ آب نمکی در مناطق ساحلی شود. به عنوان مثال، آلودگی آب نمکی، در سالهای اخیر در مادراس هند 10 کیلومتر از کشور حرکت کرده است. حدود 80 کشور جهان و حدود 40 درصد از جمعیت جهان، تا اواسط دهه 1990 با کمبود جدی آب روبرو بودند. در حدود 1/1 میلیارد نفر هنوز به آب آشامیدنی سالم و 2/4 میلیارد نفر به بهداشت تکمیلی، دسترسی ندارد (عمدتا در آفریقا و آسیا). با این حال، درصد افرادی که از منابع آب بهبود یافته (تصفیه شده)، مصرف می‌کنند از 4/1 میلیارد یا 79 درصد در سال 1990 به 4/9 میلیارد، 82 درصد در سال 2000 افزایش یافته است.
هزینه‌های بیماری‌های مرتبط با آب:
2 میلیارد نفر در هر زمان به وسیله‌ی 100 میلیون نفر مبتلا در معرض خطر ابتلا به مالاریا قرار دارند، و تا 2 میلیون نفر نیز سالانه در معرض خطر مرگ هستند. در حدود 4 میلیارد مورد اسهال و 2/2 میلیون مرگ در سال وجود دارد، معادل 20 برابر جت‌هایی که هر روز در حال تصادف هستند. عفونت‌های کرم روده 10 درصد از افراد جهان در حال توسعه را مبتلا می‌کنند. حدود 6 میلیون نفر از بیماری تروخوما، که یک بیماری مسری چشم است؛ نابینا هستند. حدود 200 میلیون نفر مبتلا به شیستوزومیازیس هستند که باعث ایجاد بیلاریزی در انسان می‌شود.
وضعیت جنگل‌ها و تنوع زیستی چگونه است؟
سازمان غذا و کشاورزی تخمین می‌زند جنگل‌هایی که حدود یک سوم سطح زمین را پوشش می‌دهند یا 3/866 میلیون هکتار، از سال 1990، به 2/4 درصد کاهش یافته است. بیشترین تلفات در آفریقا بوده است که 52/6 میلیون هکتار یا 0/7 درصد از پوشش جنگلی آن در یک دهه گذشته از بین رفته است. تولید جهانی چوب گرد به 3335 میلیون مترمکعب رسید که حدود نیمی از آن مربوط به سوخت، مخصوصاً در کشورهای توسعه یافته بود. روش‌های ورود به سیستم تجاری اغلب مخرب هستند.
در غرب آفریقا حدود دو متر مکعب از درختان نابود می‌شوند تا یک متر مکعب چوب تولید شود. در اواخر سال 2000، حدود دو درصد از جنگل‌ها برای مدیریت پایدار جنگل، تحت طرح‌هایی که توسط شورای نظارت بر جنگل‌ها اداره می‌شد، تأیید شده بودند. بیشتر این موارد در کانادا، فنلاند، آلمان، نروژ، لهستان، سوئد و ایالات متحده است. تعداد بیشتری از آنها در خط لوله (حمل و نقل کانالی) است.
جنگل‌های حرا، استحکامات طبیعی دریا، بستر و خاک‌های مناسب برای پرورش ماهی و مکان‌هایی برای استراحت پرندگان مهاجر، از اثراتی مانند برداشت بیش از حد برای چوب و سوخت چوبی، گردشگری و تحولات ساحلی تهدید می‌شوند. تا 50 درصد تخریب‌های حرا اخیرا به دلیل قطع بی رویه برای ایجاد پرورش میگو بوده است. از بین رفتن و تکه تکه شدن زیستگاه‌هایی از جمله جنگل‌ها، تالاب‌ها و مرداب‌های حرا باعث افزایش فشار بر حیات وحش جهان شده است.
انتشار گونه‌های بیگانه از یک نقطه از جهان به بخش‌های دیگر، در سالهای اخیر در کنار تغییرات آب و هوایی به عنوان یک تهدید مهم مطرح شده است. گونه‌های بیگانه معمولاً در خانه‌های جدید خود شکارچیان طبیعی ندارند و می‌توانند گونه‌های بومی را برای محل‌های پرورش و تغذیه از رقابت خارج کنند. تخمین زده می‌شود که تا سال 1939، 497 گونه‌ی بیگانه‌ی آب شیرین و دریایی در محیط های آبی در سراسر جهان معرفی شده بود.
در دوره 1980 تا 1998، این رقم به 2،214 گونه بیگانه رسیده بود. وسعت کل مناطق حفاظت شده، مانند پارک‌های ملی، از 2/78 میلیون کیلومتر مربع در سال 1970 به 12/18 میلیون هکتار در سال 2000 افزایش یافته است. تعداد سایت‌ها در مدت مشابه از 3،392 به 11،496 رسیده است.
وضعیت مناطق ساحلی و دریایی چگونه است؟
تا سال 1994، تقریباً 37 درصد جمعیت جهانی بشر در 60 کیلومتری سواحل زندگی می‌کردند. این بیشتر از تعداد افراد زنده‌ی کره‌ی زمین در سال 1950 است. در سطح جهان، فاضلاب بزرگترین منبع آلودگی از نظر حجم است. در اثر شهرنشینی سریع، رشد جمعیت و عدم برنامه ریزی و تأمین اعتبار برای فاضلاب‌ها و تصفیه خانه‌ها، میزان تخلیه‌ی فاضلاب‌ها در کشورهای در حال توسعه رو به افزایش است.
برنامه‌ی جهانی اقدامات UNEP برای حفاظت محیط زیست دریایی در سال 1995 آغاز شد و در سال 2001 دوباره احیاء شد. کاهش دبی فاضلاب تصفیه نشده یک هدف اساسی است. تأثیر اقتصادی جهانی آلودگی دریایی، از نظر بیماری انسان و سلامتی ممکن است نزدیک به 13 میلیارد دلار باشد. تخلیه‌ی فاضلاب‌ها به همراه ورود کودها از زمین‌های کشاورزی و انتشار گازهای گلخانه‌ای از ماشین‌ها، کامیون‌ها و سایر وسایل نقلیه، اقیانوس‌ها و دریاها را با مواد ازته غنی می‌کند.
در سال 1992-1991، ماهیگیران در جمهوری کره به خاطر وجود جلبک‌های سمی (که جزر و مد قرمز هم گفته می‌شد) که توسط این مواد ازته ایجاد شده بود؛ 133 میلیون دلار ضرر اقتصادی متحمل شدند. مصرف کود در کشورهای در حال توسعه رو به افزایش است اما در کشورهای توسعه یافته تثبیت شده است. تهدیدات دیگر اقیانوس‌ها شامل تغییرات آب و هوایی، نشت روغن، تخلیه فلزات سنگین، آلاینده‌های آلی مقاوم (POPs) و بسترها است.
رسوب گذاری، در نتیجه تحولات ساحلی، کشاورزی و جنگل زدایی، به یک تهدید بزرگ جهانی برای صخره‌های مرجانی به ویژه در کارائیب، اقیانوس هند و جنوب و جنوب شرقی آسیا تبدیل شده است. از بین بردن آلودگی دریایی یک هدف اصلی در برنامه‌ی UNEP است که با امضای توافق نامه‌های دریایی در منطقه‌ی شمال شرقی اقیانوس آرام در مارس 2002 آغاز و اکنون تقریباً تمام محیط‌های دریایی این سیاره را در بر می گیرد. کشورها در اوایل 2001 در کنوانسیون استکهلم در مورد POPs ، “اوضاع کثیف” را تصویب کردند.
وضعیت اتمسفر چگونه است؟
کاهش لایه‌ی ازن، که باعث جلوگیری از آسیب دیدن در برابر اشعه ماوراء بنفش می‌شود؛ اکنون قابل ثبت و اندازه گیری است. در سپتامبر سال 2000، سوراخ ازن در قطب جنوب، بیش از 28 میلیون کیلومتر مربع را در برگرفت. پروتکل مونترال در سال 1987 به تصویب رسید. تولید کلروفلوئوروکربن‌های اصلی (CFC)، موادی که در حال تخریب لایه ازن هستند، در سال 1988 به اوج خود رسید ولی اکنون در سطح بسیار پایینی قرار دارد.
به 114 کشور در حال توسعه برای از بین بردن موادی که باعث تخریب لایه‌ی ازن می‌شوند بیش از 1/1 میلیارد دلار برای کمک داده شده است. تا سال 2000، کل مصرف چنین مواد شیمیایی 85 درصد کاهش یافته بود. انتظار می‌رود که لایه ازن در اواسط قرن بیست و یکم به سطح قبل از سال 1980 بازگردد. غلظت دی اکسید کربن، گاز اصلی مرتبط با گرم شدن کره زمین، در حال حاضر 370 جز در میلیون یا 30 درصد بیشتر از سال 1750 است.
غلظت سایر گازهای گلخانه‌ای، مانند متان و هالوکربن‌ها نیز افزایش یافته است. در سال 1998، آسیا و اقیانوس آرام 2،167 میلیون تن دی اکسید کربن را در جو منتشر کردند؛ پس از آنها به ترتیب اروپا با 1،677 میلیون تن؛ آمریکای شمالی، 1،614 میلیون تن؛ آمریکای لاتین و کارائیب، 365 میلیون تن؛ آفریقا، 223 میلیون تن؛ و غرب آسیا، 187 میلیون تن قرار دارند. در سال 1997 پروتکل کیوتو، به تصویب جهانی رسید.
این امر به کشورهای صنعتی نیاز دارد. این کشورها می‌خواهند تا میزان گازهای گلخانه‌ای را در سالهای بین 2008 و 2012 به حدود پنج درصد کمتر از سطح آن در سال 1990 کاهش دهند. همچنین سازوکارهای به اصطلاح انعطاف پذیری وجود دارد که به کشورها این امکان را می‌دهد که برخی از تولیدات گازهای گلخانه‌ای خود را با اقداماتی که خارج از کشور انجام می‌دهند؛ جبران کنند. به عنوان مثال مکانیسم توسعه پاک به آنها اجازه می‌دهد تا در کشورهای در حال توسعه درخت بکارند و یا از طرح‌های انرژی سبز استفاده کنند. هیئت‌های بین دولتی سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا تخمین می‌زند که هزینه‌های اجرای این پروتکل، برای کشورهای صنعتی بین 0/1 تا 2 درصد از تولید ناخالص داخلی آنها خواهد بود.
2032: گزینه هایی (انتخاب‌هایی) برای آینده:
ما با آینده در در یک چهار راه هستیم و چگونگی آن در دستان ماست. تصمیماتی که امروز و فردا گرفته می‌شود نوع محیطی را نشان می‌دهد که این نسل و نسل‌های آینده از آن لذت خواهند برد. GEO-3 در چشم انداز خود چهار رویکرد سیاسی را که منجر به نتایج مختلف در طی 30 سال آینده خواهد شد را تشریح می‌کند. در اینجا دو مورد از متضادترین سناریوها را برجسته می کنیم: بازارهای اول و پایداری اولیه یک فرد آینده را تحت تاثیر هدایت نیروهای بازار پیش بینی می‌کند؛ دیگری آینده را مرتبط با تغییرات گسترده در ارزش‌ها و شیوه‌های زندگی، سیاست‌های محکم و همکاری بین همه بخش‌های جامعه می‌داند.
در آینده زمین چگونه خواهد شد؟
تا سال 2032، تقریباً در 3 درصد از سطح زمین بازارهای اول آینده ساخته خواهند شد. در این سناریو ذکر شده که وسعت شهرها و سایر مناطق ساخته شده، بیش از پنج درصد در آسیا و منطقه اقیانوس آرام خواهد بود که این بالاترین میزان است. کمترین میزان آن در اروپا است که تقریباً دو درصد است. در آفریقا و غرب آسیا نیز افزایش‌های زیادی مشاهده می‌شود.
اگرچه درصد واقعی ممکن است اندک به نظر برسد، افزایش در جاده‌ها، خطوط برق، فرودگاه‌ها و سایر تحولات زیرساختی تأثیرات گسترده تری بر حیات وحش دارد (به بخش زیر نگاه کنید به “تنوع زیستی”). طبق سناریوی پایداری اولیه، مساحت زمین‌های ساخته شده همچنان در حال افزایش است اما در آمریکای شمالی و اروپا اندکی کمتر از دو درصد است، زیرا سیاست‌ها منجر به ایجاد شهرهای کم حجم تر و با برنامه ریزی بهتر می‌شود.
وضعیت آب شیرین در آینده چگونه خواهد بود؟
تعداد افرادی که در مناطقی با افت فشار شدید آب زندگی می‌کنند، به صورت مطلق و نسبی، تقریباً در تمام نقاط جهان تحت تاثیر سناریوی بازارهای اول افزایش می‌یابد. تخمین زده می‌شود 55 درصد از جمعیت جهانی تحت تأثیر قرار بگیرند، که بیشتر از 40 درصدی است که در سال 2002 است. بیشترین نسبت افراد در معرض فشار شدید آب؛ در غرب آسیا با بیش از 95 درصد و آسیا و اقیانوس آرام با بیش از 65 درصد است.
سناریوی آینده پایداری اولیه، در اکثر مناطق، منطقه‌ی تحت تنش آبی را کم و بیش ثابت یا حتی در حال کاهش می‌بینند زیرا مدیریت کارآمد آب باعث کاهش برداشت آب به ویژه برای آبیاری می‌شود. در غرب آسیا، تعداد ساکنان مناطق دارای فشار شدید آبی در حدود 90 درصد از جمعیت است. در ایالات متحده، این رقم به حدود یک پنجم جمعیت و در اروپا نصف می‌شود و از حدود یک سوم در حال حاضر پایین می‌رود و تا سال 2032 نزدیک به 10 خواهد رسید.
در آینده چه بر سر جنگل‌ها و تنوع زیستی خواهد آمد؟
گسترش سریع زیرساخت‌های پیش بینی شده در سناریوی بازار اول آینده احتمالاً منجر به ویرانی روز افزون، تکه تکه شدن و بی نظمی کامل زیستگاه‌ها و حیات وحش خواهد شد. بیش از 70 درصد از زمین‌ها می‌توانند در سطح جهان تحت تأثیر قرار بگیرند. بیشترین تأثیر در آمریکای لاتین و کارائیب (تقریباً 85 درصد) و کمترین میزان در غرب آسیا، کمی بیش از 50 درصد می‌باشد. تحت سناریوی پایداری اولیه ، مدیریت بهتر فاضلاب و رواناب منجر به افزایش ناچیز آلودگی ساحلی به جز در غرب آسیا می‌شود.
وضعیت اتمسفر هوا در آینده چگونه است؟
انتشار دی اکسید کربن حاصل از سوختن سوخت‌های فسیلی همچنان رو به افزایش است و تا سال 2032 با سناریوی بازارهای اول به حدود 16 میلیارد تن در سال خواهد رسید. در همان تاریخ، غلظت جو موجود به بیش از 450 جز در میلیون و در مسیر رسیدن به 550 جز در میلیون خواهد بود یعنی، دو برابر سطح پیش صنعتی تا سال 2050.
تحت سناریوی پایداری اولیه، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای نیز افزایش می‌یابد؛ اما تغییرات اساسی در معرفی فناوری‌های کارآمدتر انرژی، باعث کاهش آن خواهد شد. تا سال 2032 ،انتشار دی اکسید کربن در جهان زیر 8 میلیارد تن سالانه خواهد بود. با این حال به دلیل وقفه‌ی زمانی در سیستم آب و هوا، افزایش غلظت جو فقط در حدود سال 2050 شروع می‌شود.
بدون دیدگاه